Jednym z największych przedstawicieli powieści polskiej XX wieku był Władysław Reymont. Uwzględnienie w swoich pracach elementów tradycjonalistycznych przyniosło mu sławę na całym świecie.
Krytycy literaccy uważają go za najważniejszego pisarza Młodej Polski. W historii Polski jest to okres od 1890 roku do I wojny światowej.
Do innych wybitnych autorów Młodej Polski należą Kazimierz Przerwa, Stanisław Wyspiański i Stefan Żeromski. Reymont jednak przoduje na liście literackich celebrytów tamtych czasów. Urodził się w Kobiele-Wielkim w 1867 roku. W dzieciństwie ze sztuką zapoznał go ojciec, który grał na organach w miejscowym kościele. Ze względu na ograniczone zasoby finansowe rodziny, Reymont nie miał możliwości ukończenia edukacji podstawowej.
Jego młodość i wczesną dorosłość wypełniały różne prace. Były to m.in. praca jako kolejarz, aktor, a nawet w klasztorze. Dzięki różnym pracom Reymont miał okazję podróżować po Europie. Pozwoliło mu to na poznanie różnych realiów, które przedstawiał w swoich pismach, inspirowanych nurtem realizmu. Utwory polskiego autora prezentują zróżnicowaną tematykę, większość z nich obraca się wokół klas społecznych w społeczności europejskiej.
Fascynacja życiem na wsi
Jego pierwsze publikacje składały się z krótkich powieści. Na historie, które opowiadał w tych utworach, wpływ miała surowość życia na wsi. Widać to w takich pismach jak „Suka” i „Śmierć”.
Kolejne powieści Reymonta zagłębiają się w bardziej złożone tematy związane ze światem artystycznym. Konfrontuje się z rzeczywistością kryjącą się za światem teatru, ze szczególnym uwzględnieniem stylu życia cyganerii.
Specyfika tematów obecnych w utworach tego pisarza pozwoliła mu zdobyć pewną popularność, zwłaszcza w Polsce. Jednak dopiero w 1899 roku zyskał międzynarodową sławę. Sukces pojawił się w jego życiu wraz z ambitnym dziełem Ziemia obiecana. Podążając za jego fascynacją warstwami społecznymi, historia opowiada o industrializacji małego miasteczka i jej konsekwencjach. Przedstawia szeroki wachlarz postaci o różnych realiach, od biznesmenów po robotników, z krytyką autora wobec nowobogackich. Odwiedzając portal poczytam.pl znajdziesz więcej informacji o polskich autorach i ich największych dziełach.
Praca, która zapewniła mu Nagrodę Nobla
Kiedy powieściopisarz wydaje wielkie dzieło, kolejne utwory zazwyczaj mu nie dorównują . Inaczej było jednak w przypadku kolejnej powieści Reymonta – Chłopów, książka stała się jego prawdziwym arcydziełem.
Chłopi to tetralogia, która pozostaje największym polskim dziełem naturalistycznym wszech czasów. Przedstawia opisy piękna i grozy prymitywnego życia na wsi, przy czym zmieniające się pory roku stanowią centralny punkt zagadnień dotyczących bohaterów. Władysławowi Reymontowi, podobnie jak w poprzednich pracach, udaje się rzutować na różnice w statusie społecznym właścicieli ziemskich i chłopów pracujących na roli. Występuje tu gloryfikacja ideologii patriotycznej, a także ważna rola przyrody, która otacza bohaterów.
Chłopi to jeden z najwspanialszych przykładów ówczesnego życia Polaków. W rzeczywistości to właśnie to dzieło przyniosło autorowi prestiżową literacką Nagrodę Nobla w 1924 roku. Ciekawostką jest fakt, że pierwotnie do tej nagrody rozważany był Polak Stefan Żeromski. Akademia Szwedzka nie uhonorowała jednak tego pisarza ze względu na jego antyniemiecki charakter.
